Dowiedz się więcej o kwiatach na łąki kwietne. fot. Hans Braxmeier - Pixabay.com: Szałwia błyszcząca (Salvia splendens) – to roślina jednoroczna dorastająca do 60 cm wysokości. Posiada jajowate liście o ząbkowanych brzegach. Wytwarza długie kwiatostany. Kwitnie na jaskrawo-czerwono od kwietnia do października. krzew lub małe drzewo o drobnych kwiatach zebranych w wiechy. mirt: zawsze zielony krzew o drobnych, błyszczących liściach, białych kwiatach i fioletowych owocach: ipekakuana: krzew o wiecznie zielonych, jajowatych liściach, drobnych, białych kwiatach i ciemnofioletowych jagodach: wymiotnica roślina o pachnących, żółtych kwiatach: niezapominajka: roślina o drobnych niebieskich kwiatach: maciejka: roślina o drobnych liliowatych kwiatach: mak: roślina o kwiatach czerwonych, zielna: goryczka: śniegowa- roślina o niebieskich kwiatach: orlik: roślina o różnokolorowych kwiatach zakończonych ostrogą: OSOKA: roślina wodna o (botanika leśna, rosliny zielne), Circaea – rodzaj z rodziny Onagraceae (wiesiołkowate). W Polsce trzy gatunki – byliny kłączowe o drobnych, białych lub różowych kwiatach zebranych w groniaste kwiatostany. Czartawa pospolita (Circeaea lutetiana L.) – łodyga do 60 cm wysokości, liście jajowate, i owłosione, szypułki bez przysadek. Lobelia przylądkowa( Lobelia erinus) Wygląd: Zwykle lobelie mają kwiaty białe, różowe, fioletowe lub niebieskie. Osiąga wysokość 10-15 cm. Okres kwitnienia: Od czerwca do września. Wymagania: Lubi miejsca ciepłe, o dużej ilości światła rozproszonego. Dobrze rośnie w ziemi ogrodowej z warstwą drenażu. Niemieckie przedsiębiorstwo hodowlane Brandkamp oferuje kilka nowych chryzantem o drobnych kwiatostanach do uprawy w doniczkach. Odmiana ‘Branpride’ charakteryzuje się wyrównanym, kulistym pokrojem i bardzo licznymi, różowymi kwiatostanami, pojawiającymi się w 36.–37. tygodniu roku. OTxyMD. Dziś pierwszy dzień wiosny. Za chwilę pojawi się tu i ówdzie, w mieście i poza miastem, nieznośny chwast, a zarazem jedno z najpyszniejszych dzikich warzyw – młode liście podagrycznika, seledynowe, pomarszczone jeszcze jak kurze na zupę z podagrycznika na Zdrowiu, 27-03-2017Tekst o podagryczniku autorstwa Jana Mazurkiewicza – znanego łódzkiego naturoterapeuty, zielarza, masażysty:Wstrzymaj się z wytrzebieniem „chwastów” z ogródka. Przyjrzyj im się dobrze… być może właśnie wyrzucasz do kosza prawdziwy skarb. W oczach konesera nic nie jest brzydkie! Wypuści pęd, a za kilka dni powstanie śliczna sadzonka, która szybko się rozrośnie. Grządka pod sałatę szybko stanie się prawdziwym polem podagrycznika. Czy to źle? Nie – dla kogoś, kto zna jego zalety. Z apetytem przyglądam się drobnym przezroczystym liściom, które wychodzą spod ziemi i zbieram dwa lub trzy dla podagrycznika – foto Jan Mazurkiewicz, 25-04-2015Jak można nie rozkoszować się ich delikatnością i łagodnym, ale wyrazistym smakiem, który przypomina nieco seler lub marchew? Ten przyjemny smak oznacza, że podagrycznik jest spokrewniony z tymi dwoma warzywami z rodziny selerowatych, do których należy także pietruszka, trybula, fenkuł, koper ogrodowy… i szalej! Jak się nie pomylić? To łatwe: należy uważnie się przyglądać i przede wszystkim – na ul. Ks. Brzóski przy Pojezierskiej, 03-05-2016Podagrycznik, podobnie jak jego kuzyni, jest gładki, czyli nie ma włosków i w dotyku przypomina gumę. Szalej (silna trucizna) ma pierzaste liście, podczas gdy liście podagrycznika są trójlistkowe, a górne liście dwudzielne lub trójdzielne. Ich „ogonki”, czyli fałszywe „gałązki”, mają kształt rynny (jak litera „v”), co łatwo wyczuć palcami. Przy odrobinie uwagi nie ma więc żadnego ryzyka! Z młodych liści podagrycznika można przyrządzić najlepszą ze znanych mi sałatek, dodając też inne rośliny. Starsze liście zbieram jako przyprawę do, zapiekanek czy zup (na przykład z cebulą i ziemniakami czy marchewką – kuzynem podagrycznika). Jednak te klasyczne potrawy to nie młodego podagrycznika w parku nad Sokołówką, 29-04-2017Niektóre rośliny przyciągają nas pięknem kwiatów, rzadkością lub nietypowym wyglądem. Innym nie przeszkadza, że wydają się banalne (choć dla konesera żadna roślina taką nie jest). Niektóre z kolei znoszą odrzucenie czy nienawiść, a wiele z nich poddaje się codziennie chwastobójczym herbicydom lub – w najlepszym przypadku – motyce. Wśród nich jest sporo „chwastów”, które jedynie przeszkadzają na grządkach. Jednak całkiem dużo z tych irytujących roślin to doskonałe warzywa i kiedy ich skosztujemy, zaczynamy się zastawiać, dlaczego nie jadamy ich częściej, dzięki czemu moglibyśmy się ich pozbywać w sprytniejszy nad Sokołówką, 29-04-2017Najbardziej charakterystyczną i najlepszą z takich roślin jest bez wątpienia podagrycznik, który ma wiele zalet. Odkryjmy go razem! Przespacerujmy się… Tak jak wszyscy uwielbiam te cudowne dni, kiedy blade jeszcze słońce przebija się przez młode liście, tworząc witraże we wszystkich odcieniach zieleni. To delikatne i cieszące mnie światło zapowiada doskonałe zbiory. Nadszedł czas na wyszukanie na skraju lasu jednej z moich ulubionych roślin: podagrycznika (Aegopodium podagraria), którego nie znoszą ogrodnicy. Nie mogę ich za to winić: roślina ta ma rozległe podziemne, cienkie, białawe kłącza, które rosną we wszystkich kierunkach i pozwalają jej wkraczać na trawniki i do ogrodów. Jest prawie niemożliwa do wypielenia, a najbardziej lubi ciągniki ogrodowe, które – przygotowując glebę na kolejny sezon – rozrywają jej kłącza na niezliczone kawałki. Wystarczy, że jeden z nich nad Sokołówką, 29-04-2017Każda komórka mojego ciała odczuwa korzyści wynikające z jedzenia podagrycznika… Ma on cztery razy więcej witaminy C niż pomarańcza, a zawartość minerałów, mikroelementów, flawonoidów i innych antyoksydantów jest wręcz zadziwiająca. Nazwa „podagrycznik” wzięła się stąd, że wywar z tej rośliny sprzyja eliminowaniu z moczem bolesnych złogów kwasu moczowego, które wywołują dnę moczanową, zwaną podagrą. Wywar ten przygotowuje się z 40 g suszonej rośliny na litr wody i pije w ciągu całego dnia. Prawdopodobnie moja dieta oparta na dzikich roślinach jeszcze długo będzie mnie chronić przed takimi dolegliwościami – ale lepiej zapobiegać, niż nad Sokołówką, 16-06-2016Jak rozpoznać podagrycznik? – Kto wie jak patrzeć, ten z łatwością rozpozna podagrycznik. Na początku sezonu tworzy on piękny zielony kobierzec, ale wychyla się z ziemi nieśmiało: wystaje jedynie ogonek z trójdzielnym liściem. Ostateczne liście są również trójdzielne, wydłużone i ząbkowane, a dwa boczne listki często przypominają ekspertom kozie kopytka. Dla reszty z nas – nazwa tej rośliny pochodzi z greckiego aïx aïgos (koza i kopyto) i zwyczajowo podagrycznik nazywany jest „kozią stopką”.Park na Zdrowiu, 27-03-2017Z czasem łodyga wydłuża się i powstają na niej większe, lecz tak samo zbudowane liście o ciemnozielonej barwie. Na szczycie łodyg powstają drobne koszyczki białych kwiatów o drobnych płatkach, dające cienkie i wydłużone owoce. Po potarciu podagrycznik wydziela przyjemny zapach. Obecnie podagrycznik rośnie zazwyczaj wzdłuż dróg i w ogrodach. Na początku rósł on tylko w niższych warstwach lasów, gdzie często można go spotkać, jednak jest to wyjątkowo odporna i łatwo przystosowująca się do nowych warunków roślina. Do tego stopnia, że nawet po wykarczowaniu lasu jest ona w stanie rosnąć tam, gdzie jej się podoba. To prawda, że podagrycznik rozprzestrzenia się bez problemu. Aby go powstrzymać, istnieje tylko jeden sposób: polubić go i często go zbierać! I tak nie będziesz już chcieć się go pozbywać. Wszyscy na tym zyskają!Kwitnący podagrycznik przy podmurówce gdzieś na Julianowie, 26-05-2016Podagrycznik smażony z cukinią, pomidorami i jajkiem20 dag liści i ogonków liściowych podagrycznika (młodych), papryczka chilli, kilka ziaren pieprzu syczuańskiego (ale niekoniecznie), mały kawałek imbiru, 1 niewielka cukinia, 3 pomidory, 2 ząbki czosnku, 3 jaja, 2 łyżki ciemnego sosu sojowego, 1 łyżka cukru, łyżka octu, kilka łyżek czosnek, papryczkę chilli i imbir. Osobno posiekać liście, pokroić w drobną kostkę pomidory i cukinię. Jaja wbić do osobnej miski. Rozgrzać olej w woku. Gdy będzie już tak gorący, że zacznie dymić, wrzuć połowę pieprzu syczuańskiego, imbiru, czosnku i wlać połowę sosu sojowego. Intensywnie zamieszać, a po upływie kilku sekund dodać jaja. Smażyć je, mieszając, aż, dobrze się zetną, po czym odłożyć do miski, a olej odsączyć z powrotem do woka. Dodać odrobinę oleju i znowu mocno rozgrzać. Gdy już będzie tak gorący, że zacznie dymić, wrzucić resztę pieprzu syczuańskiego, imbiru, oraz czosnku i wlać sos sojowy, energicznie mieszając i po kilku sekundach wrzucić liście Liście smażyć krótko, tylko tyle, żeby się obkurczyły ( ok. 1 min. ) do liści dodać pomidory, smażyć znowu minutę. Podczas smażenia intensywnie mieszać i przewracać w woku. Doprawić łyżką cukru oraz octu, jeszcze raz zamieszać i wyłożyć do miseczki. Na wok wlać odrobinę oleju (około 2-3 łyżek), rozgrzać go i wrzucić cukinię. Smażyć aż lekko zmięknie, szybko obracając ją na dużym ogniu. Wymieszać wszystkie usmażone składniki. Podawać z wychylający się zza siatki na Julianowie, 07-04-2016Jak już wiesz podagrycznik pachnie jak marchewka, a smak ma korzenny z lekką goryczką, więc świetnie mu w towarzystwie mniszka i szczawiu. Najsmaczniejsze i najbogatsze w wapń, magnez, żelazo, karoten witaminę C są młode liście i ogonki liściowe zbierane od marca do kwietnia, na surowo do sałatek i w centrum miasta na Placu Zwycięstwa, 03-06-2016Liście można konserwować solą, żeby zimą dokładać do potraw: bierzemy 3 łyżki soli na kilogram ziela i ubijamy mocno jak kapustę kiszoną. Przechowujemy w ciemnym i chłodnym pomieszczeniu do następnych zbiorów. Jeśli ktoś Ci będzie mówił, że z ziela tego Niemcy robią tzw. Wild Gemüse i zjadają podczas wiosennych kuracji oczyszczających, to odpowiedz, że wiesz o tym już od Janka. Możesz także ukisić go jak ogórki z takimi samymi przyprawami i solą (łyżka stołowa soli na 1 litr wrzątku).W parku nad Sokołówką, 25-03-2016Okres zbioru podagrycznika: od końca kwietnia do jesieni – jednak najlepiej wiosną. Później zbieramy jedynie podagrycznik z miejsc cienistych i wilgotnych – lub taki, który odbił po skoszeniu i ma młode, niewyschnięte, niepożółkłe na Zdrowiu, 27-03-2017I dalej o podagryczniku według Jana Mazurkiewicza:Podagrycznik pospolity – inaczej gier, kozia stopa, śnitka, kozia stopka, giersz – to bylina o czołgających się kłączach i łodygach osiągających wysokość 90 cm. Białe kwiaty zebrane są w baldachy o 12-13 szypułkach. Owoce osiągają 3-4 mm długości. Jest pospolitym chwastem rosnącym na całym obszarze kraju: przy płotach, w zaroślach, w lasach liściastych, a najczęściej w ogrodach. Lubi wilgotne i cieniste miejsca. Surowcem leczniczym jest ziele. Okres zbioru trwa od wiosny do okresu kwitnienia. W świeżych liściach podagrycznika znajduje się do 282 mg% witaminy C, do 12 mg% karotenów, a w suchych liściach do 10% białka i do 3% tłuszczu. W okresie owocowania ilość witaminy C i karotenów szybko maleje. Cała roślina zawiera również w znacznych ilościach sole mineralne, jak wapń, potas i około 10 mg manganu w 100 g świeżego surowca. Owoce zawierają żółty olejek eteryczny o dość przyjemnym, aromatycznym zapachu i piekącym pstrolistnej odmiany podagrycznika (Aegopodium podagraria ‘Variegata’), Ogród Botaniczny w Łodzi, 23-04-2016Podagrycznik pospolity (Aegopodium podagraria) używany jest od dawna jako roślina lecznicza przeciwko podagrze (stąd nazwa), reumatyzmowi oraz przeciwko trudno gojącym się ranom. Napar z ziela pity jest przy dolegliwościach nerek. Sałatka z podagrycznika jest także stosowana w kuracji wiosennej. Przypisuje mu się też właściwości wzmacniające. Repatrianci gotują z niego zupę ze śmietaną i na boczku. Liście można również marynować na zimę i używać zamiast kapusty do Zwycięstwa, 03-06-2016Działanie: przeciwreumatyczne, przeciw podagrze, regenerujące, remineralizujące, leczące nerki i leczące skórę przy trądziku. Podagrycznik to trudny do wytępienia chwast. Może zdominować cały ogród. Odrasta jak perz. Pachnie jak marchewka, a smak ma korzenny z lekką goryczką, więc świetnie mu w towarzystwie mniszka i szczawiu. Najsmaczniejsze i najbogatsze w wapń, magnez, żelazo, karoten witaminę C są młode liście i ogonki liściowe zbierane od marca do kwietnia, na surowo do sałatek i – foto Jan MazurkiewiczUWAGAWiele roślin z rodziny selerowatych (dawniej klasyfikowanych jako baldaszkowate) ma kwiaty bardzo podobne do podagrycznika, kilka z nich jest śmiertelnie trujących – nie zbieraj, jeśli nie masz pewności, że to podagrycznik. Patrz na charakterystyczne liście i ogonki liściowe. Tasznik pospolity to roślina z charakterystycznymi owocami w kształcie serduszek, którą kojarzy chyba każdy, kto kiedykolwiek biegał po łące. Rzeczywiście, tasznik jest pospolity i traktowany jak zwykły chwast. Tymczasem tasznik pospolity ma właściwości wspierające serce i układ moczowy, działa też przeciwzapalnie i przeciwbólowo, dlatego znalazł zastosowanie w ziołolecznictwie. W związku z tym podczas pielenia ogrodu warto nie wyrzucać całego wyrwanego ziela, bo może się przydać. Spis treściTasznik pospolity – zastosowanie i właściwości leczniczeTasznik pospolity - jak zażywać ziele tasznika pospolitego?Tasznik pospolity - gdzie występuje?Tasznik pospolity - jak zbierać? Tasznik pospolity rośnie przy drogach, w rowach, na obrzeżach lasów, na łąkach i oczywiście w przydomowych ogródkach. Jest archeofitem, czyli organizmem, który przybył na dany obszar z innego rejonu geograficznego bardzo dawno temu – w czasach przedhistorycznych. Początkowo występował w regionie śródziemnomorskim, ale w wyniku przemieszczania się ludności został zawleczony w odległe zakątki globu. Tasznik jest gatunkiem synantropijnym, czyli związanym z siedliskami ludzkimi. Rozsiewa się i rozrasta błyskawicznie, dlatego traktuje się go jak uporczywy chwast. Ale mało kto wie, ze ta mała – dorastająca do 30-60 cm wysokości – i niepozorna roślinka, jest cennym ziołem, które ma liczne właściwości lecznicze. Tasznik pospolity – zastosowanie i właściwości lecznicze O właściwościach leczniczych tasznika wiedziano już kilka tysięcy lat temu. Jego nasiona znaleziono podczas badań archeologicznych w wykopaliskach jednej z osad neolitycznych w Catalhoyuk w Turcji, datowanej na około 5950 rok przed naszą erą. W medycynie wschodniej stosowany był często jako środek przeciwwymiotny. Zaś w Europie używał go już Hipokrates, który podkreślał jego działanie przeciwkrwotoczne, związane z hemoroidami czy menstruacją. Tasznik zalecano do hamowania krwotoków z nosa, przewodu pokarmowego, czy ran wojennych. Obecnie tasznik stosowany wewnętrznie działa: przeciwzapalnie i diuretyczne - sprawdza się np. w leczeniu stanów zapalnych układu moczowego i gruczołu krokowego, a także pokarmowego, działa rozkurczająco na żołądek i jelita, jest polecany w leczeniu nerwicy żołądka przeciwbólowo ściągająco i przeciwkrwotocznie (np. przy krwawieniach z przewodu pokarmowego) poprawia pracę serca, polecany jest jako wsparcie w leczeniu nadciśnienia, przynosi także ulgę w czasie miesiączki (znosi ból miesiączkowy i zmniejsza krwawienie) Tasznik stosowany zewnętrznie działa: przeciwbólowo wspomaga leczenie egzem i ran powierzchniowych, skaleczeń, oparzeń, odparzeń, odleżyn, żylaków Tasznik to bogate źródło witamin, zwłaszcza A, K i C (w 100 g liści do 136 mg), a także potasu i wapnia. Można w nim znaleźć aminy biogenne (do 1%), takie jak cholina, acetylocholina, histamina. Zawiera również kwasy organiczne, olejki eteryczne oraz flawonoidy (glikozydy kwercetyny, rutynę oraz glikozydy diosmetyny). Flawonoidy mają silne działanie antyoksydacyjne, dlatego herbata z tasznika przeciwdziała starzeniu się organizmu. Rutyna uszczelnia i wzmacnia naczynia krwionośne, ułatwia przyswajanie cennych substancji i spowalnia utlenianie witaminy C, przedłużając tym samym jej działanie. Tasznik dostarcza także organizmowi cennych fitosteroli, które obniżają poziom tzw. złego cholesterolu, chroniąc tym samym przed chorobami serca. Tasznik pospolity jest bliskim krewnym kapusty, chrzanu, czy gorczycy. Należą one do tej samej rodziny – kapustowatych, lub inaczej, krzyżowych. Na rośliny krzyżowe powinny uważać osoby z chorobami tarczycy. Tasznik pospolity - jak zażywać ziele tasznika pospolitego? W zależności od tego, jaka forma jest dla nas najwygodniejsza, z tasznika można przygotować macerat, herbatkę lub nalewkę. Można go też jeść na surowo. Działanie zawsze jest podobne. macerat - całe rośliny, z gałązkami, kwiatami, owocami i korzeniami, rozdrabniamy blenderem lub obijamy w moździerzu. Następnie zalewamy lekko osoloną wodą i pozostawiamy na ok. 8 godzin (np. na noc). Po przecedzeniu pijemy 2-3 razy dziennie, po dwie łyżki, lub robimy z niej okłady, w zależności od potrzeby nalewka - polecana jest przy obfitych i bolesnych miesiączkach, stanach zapalnych dróg moczowych i krwawieniach z przewodu pokarmowego. 250 g posiekanych roślin wrzucamy do dużego słoika i zalewamy 1/2 l wódki. Zakręcamy i odstawiamy na dwa tygodnie w ciemne miejsce. Po tym czasie miksturę przecedzamy. Zażywamy 1 łyżkę nalewki rozcieńczoną w pół szklanki wody 2-4 razy dziennie herbatka - łyżeczkę suszonego ziela zalewamy gorącą wodą i naparzamy przez 15 minut. Pijemy po przecedzeniu Działanie tasznika pospolitego jest wzmocnione, gdy stosuje się go w towarzystwie innych ziół. Np. zbyt niską krzepliwość krwi, która bywa przyczyną krwawienia z nosa, leczy się mieszanką tasznika, liści pokrzywy i rdestu ostrogorzkiego. Na wrzody żołądka pomaga napar z tasznika, krwawnika, lawendy, szałwii, pokrzywy oraz korzenia mniszka lekarskiego. Tasznik pospolity - gdzie występuje? W Polsce tasznika pospolitego można spotkać właściwie wszędzie. W zależności od regionu, mówi się na nią bydlnik, chlebek Baby Jagi, babi serek, tobołek pastuszy. Obficie porasta wszelkie rowy, torowiska, ogrody, ale także stare, zrujnowane zabudowania i wysypiska śmieci, bowiem jest to roślina azotolubna. Ma przeważnie jedną, prostą łodygę, wyrastającą przy samej ziemi z różyczki listkowej. Na łodyżce nie ma listków, za to drobne, białe kwiaty, zebrane w gronach. Ale najbardziej charakterystyczne są owoce tasznika pospolitego – małe serduszka, czy trójkąty lub sakiewki, wypełnione czerwonobrunatnymi lub żółtobrunatnymi nasionami. Jest to roślina jednoroczna lub dwuletnia, kwitnąca od marca do późnej jesieni. Przez cały sezon wegetacyjny wytwarza kilka pokoleń, dlatego jest trudnym do wytępienia chwastem. Pachnie delikatnie, za to smak ma wyrazisty – słonawo-gorzki, wraz z wiekiem rośliny przechodzący w coraz bardziej ostry. Tasznik pospolity - jak zbierać? Tasznik pospolity jest cennym surowcem zielarskim. Jest dostępny w sklepach zielarskich i aptekach, ale równie dobrze możemy to ziele zebrać samodzielnie. Wybierajmy rośliny rosnące z dala od dróg i innych potencjalnych zanieczyszczeń. Muszą być zdrowe, bez śladów żadnych chorób, o lśniących zielonych owocach i białych kwiatach. Wykorzystujemy cała roślinę – kwiaty, owoce i liście oraz korzeń, który przypomina w smaku imbir. Liście są jadalne nawet na surowo, smakują prawie jak rzeżucha, więc nadają się do kanapek i jako składnik sałatek. Podobnie owoce – mogą być ciekawym wykończeniem sałat. Popularna jest opinia, że leki ziołowe nie są szkodliwe, dlatego, że są właśnie ziołowe, czyli naturalne. To nieprawda. Zioła także mogą zaszkodzić - gdy się je nieprawidłowo zażywa, np. w zbyt dużych ilościach. Zioła mogą uczulać, a także wchodzić w reakcje ze stosowanymi lekami. Dlatego nie leczmy się na własną rękę – jeśli chcemy spróbować pomóc sobie w swoich dolegliwościach wyciągami ziołowymi, skonsultujmy to z lekarzem. Acena Buchanana – Acaena Buchananii Roślina pochodzi z Nowej Zelandii. Dorasta do 5-10 cm, rozrasta się z pokrywających ziemie pędów i rośnie w średnim tempie. Liście okrągłe, ząbkowane, potrójnie pierzaste, podobne do liści róży, srebr Przeczytaj więcej... Acena Drobnolistna - Acaena microphylla Bylina okrywowa i zadarniająca, jej czerwonawe pędy płożą się po ziemi i osiągają długość do 1 m. Atrakcyjności przydają acenie drobne, pierzaste liście do 10 cm długości, złożone z ząbkowanych sinozi Przeczytaj więcej... Agapant - Agapanthus Roślina ta, należąca do rodziny liliowatych, pochodzi z Afryki Południowej i dlatego nazywana jest też "lilią afrykańską". Jest to bylina kłączowa o równowąskich, długich (do 70 cm), ciemnozielonych l Przeczytaj więcej... Akant – Acanthus hungaricus Długolistny akant to roślina, która pochodzi z Bałkanów, rozrasta się silnie, dorasta nawet 100 cm. Liście osiągają do 40 cm długości, są przy tym bardzo ozdobne, ciemnozielone. Kwiaty białe lub jasn Przeczytaj więcej... Aster alpejski - Aster alpinus Łodygi wyprostowane, ulistnione, zakończone koszyczkiem kwiatowym osiągają wysokość około 30 centymetrów, co nie jest rekordem wśród astrów. Niektóre gatunki tego rodzaju osiągają, bowiem do dwóch met Przeczytaj więcej... Aster chryzantemowy - Callistephus chinensis Rośliny jednoroczne, wys. 50 -90 cm o dużych pełnych, różnobarwnych kwiatostanach osadzonych na długich, sztywnych pędach. Przeczytaj więcej... Azorella trójwidlasta - Azorella trifurcata Bardzo ciekawa bylina, tworząca bardzo zwarte i sztywne poduszki wysokości 5-10 cm. Zimozielone, błyszczące, zielone, trójklapowe liście z głęboko wciętymi wierzchołkami zebrane są w rozety. Niepozorn Przeczytaj więcej... Bambus „ złocisty” – Phyllostachys aurea Bambus ten naturalnie występuje w Chinach. Dorasta do 5 metrów wysokości. Pędy wzniesione, lekko wygięte w górnej części, rosnące w kępach. Trzcinowate łodygi średnicy do 3 centymetrów ze zgrubiałymi Przeczytaj więcej... Barwinek - Catharanthus roseus Roślina jednoroczna wysokości 20 -25 cm silnie krzewiąca się o pędach częściowo pokładających się i okazałych kwiatach barwy białej lub różowej w odcieniach. Przeczytaj więcej... Barwinek mniejszy - Vinca minor Barwinek to roślina krzewiasta, zimozielona wytwarzająca dużo pokładających się po ziemi pędów, które z czasem się ukorzeniają, tworząc kobierzec z dużymi, pięciopłatkowymi, liliowoniebieskimi kwiatam Przeczytaj więcej... Bergenia sercolistna - Bergenia cordifolia Wytwarza grube, płożące się po ziemi kłącza. Ta zimozielona roślina posiada duże skórzaste, błyszczące liście. Pęd kwiatowy osiągający wysokość 60 cm rozgałęzia się tylko w części wierzchołkowej. Ciem Przeczytaj więcej... Bluszcz pospolity - Hedera helix Zielone krzewy o zdrewniałej łodydze. Bluszcze to pnącza samoczepne, jeśli spotkają na swojej drodze podporę to zaczynają się wspinać. Najczęściej są to mury, drzewa, kamienie, do których przyczepia s Przeczytaj więcej... Bluszczyk kurdybanek Bluszczyk kurdybanek roślina pochodzenia europejskiego. Najczęściej uprawiana jest odmiana „Variegata” o pstrych liściach. Roślina dorasta do 25 cm wysokości, rozrasta się dywanowo. Rośnie Przeczytaj więcej... Bodziszek czerwony - Geranium sanguineum Rodzima bylina spotykana na słonecznych zboczach i w suchych lasach. Raczej krępa, jej wysokość nie przekracza 35 cm. W skupiskach tworzy rozłożyste kępy o nitkowanych pędach. Liście naprzeciwległe, p Przeczytaj więcej... Bodziszek łąkowy - Geranium pratense Wytwarza krótkie, mocne kłącza. Pędy wyprostowane, wysokości do 50 cm, drewniejące u podstawy, owłosione. Liście z głęboko wciętymi klapami jesienią przebarwiają się na żółto i czerwonawo. Kwiaty osią Przeczytaj więcej... Bodziszek wspaniały – Geranium x magnificum Odmiana jest krzyżówką bodziszka iberyjskiego ( G. ibericum) i bodziszka wielkopłytowego (G. platypetalum). Bodziszek dorasta do 50cm. Roślina pokroju krzaczastego, kulistego, silnie rosnąca. Liście z Przeczytaj więcej... Bokkonia sercowata – Macleaya cordata Roślina dorasta do 2,5 metra. Pędy wzniesione, roślina tworzy kępy. Cechą charakterystyczna jest szybkie rozrastanie się bokkonii. Liście duże od okrągłych po sercowate, niebieskozielone z wierzchu bi Przeczytaj więcej... Bożykwiat Meada - Dodecatheon meadia Bylina osiągająca wysokość 70 cm. Posiada wydłużone, jajowate liście, których długość dochodzi do 15 cm. Odmiana Goliath posiada różowo - liliowe kwiaty o charakterystycznych wywiniętych do góry płatk Przeczytaj więcej... Brunera - Brunnera Brunera to szybko rozrastająca się, zimotrwała, dekoracyjna bylina osiągająca ok. 50 cm wysokości. Jej kwitnienie przypada na okres wiosenny. Cechą charakterystyczną rośliny są ozdobne liście oraz naj Przeczytaj więcej... Budleja - Budleja davidii Roślina wieloletnia, krzewiasta wys. m o drobnych, pachnących różnobarwnych kwiatach zebranych w okazałe kłosy. Owoce w postaci dwuklapkowych torebek wypełnionych nasionami, liście pojedyncze, w Przeczytaj więcej... Bylica Schmidta - Artemisia schmidtiana Roślina osiąga wysokość 20 cm. Jej okres kwitnienia przypada na lipiec oraz sierpień. Wtedy to zaobserwować można małe, żółte kwiaty zebrane w nieokazałych koszyczkach kwiatowych. Głównym atutem rośli Przeczytaj więcej... Bylica Stellera - Artemisia stelleriana Artemisia stelleriana to roślina o częściowo drewniejących, pokładających się pędach. Osiąga wysokość 40 cm. Podczas kwitnienia zaobserwować można małe, żółte kwiaty zebrane w nieokazałych koszyczkach Przeczytaj więcej... Bylica, bylica piołun Bylica to roślina z rodziny astrowatych w skład której wchodzi ponad 300 gatunków. W uprawie ogrodowej stosowane są zazwyczaj odmiany karłowe, pochodzące z gór. Najbardziej znaną bylicą jest bylica pi Przeczytaj więcej... Ciemiernik biały - Helleborus niger Liście odziomkowe są zimozielone, dłoniasto złożone z listkami wydłużonymi, wąsko-jajowatymi, piłkowanymi i nagimi. Kwiaty średnicy 4-8 cm pojawiają się po 1-3 na mięsistych szypułkach, w zależności o Przeczytaj więcej... Ciemiernik korsykański - Helleborus argutifolius Dorastają do 50 cm wysokości, a oryginalne, żółtawo-zielone kwiaty rozwijają się od lutego do kwietnia. W łagodne zimy liście ciemierników nie opadają, lecz pozostają na nich zielone aż do wiosny. Przeczytaj więcej... Ciemiernik wschodni - Helleborus orientalis W stanie naturalnym rośnie w Turcji, Bułgarii, Grecji i na Kaukazie. Roślina o zimozielonych liściach, złożonych dłoniasto, średnicy nawet do 45 cm, wyrasta do ponad 50 cm wysokości. Kwiaty średnicy 7 Przeczytaj więcej... Cyklamen dyskowaty - Cyclamen coum Wysokość tej delikatnej roślinki nie przekracza zazwyczaj 5 cm. Liście ciemnozielone, kształtu jajowatego lub nerkowatego, jednobarwne bez jaśniejszych wzorów, od spodu czerwone, pojawiają się przed k Przeczytaj więcej... Cyklamen neapolitański ( bluszczolistny) - Cyclamen hederifolium Rośnie w miejscach zacienionych. Wysokość tej delikatnej roślinki nie przekracza zazwyczaj 10 cm. Zimozielone liście, najczęściej mają kształt sercowaty, z wierzchu są ciemnozielone z białymi plamami Przeczytaj więcej... Cykoria, cykoria podróżnik Cykoria jest rośliną znaną i używaną już od setek lat, należącą do rodziny astrowatych. Osiąga wysokość niewiele ponad jeden metr. Kwiaty pojawiają się na szczytach kwiatowych łodyżek i otwierają się Przeczytaj więcej... Cymbalaria murowa - Cymbalaria muralis Niska, płożąca się bylina o pędach pokładających się i mających zdolność do zakorzeniania. Tworzy wypukłe, gęste poduchy wysokości 5-10 cm złożone z krótkich łodyżek i jasnozielonych bluszczykowatych Przeczytaj więcej... Powój polny to wieloletnia roślina zielna o łodygach osiągających długość 0,5-2 m, zwykle występująca na poziomie gruntu, o drobnych, białych lub różowych kwiatach. Roślina może być mylona z wieloma podobnymi gatunkami chwastów. Główne cechy charakterystyczne to małe kwiaty, często stłoczone razem, oraz dwa ostre, skierowane do tyłu klapy u podstawy zwykle strzałkowatego liścia zakończonego ostrym wierzchołkiem. Młode łodygi po złamaniu wydzielają mleczny sok. Powój polny często występuje na polach Powój polny jest wieloletnim pnączem. Pnie się na wysokość około jednego metra. Pod ziemią pnącze wytwarza mniej lub bardziej zdrewniałe kłącza, z których wypuszcza pędy wiosną lub po usunięciu pnączy naziemnych. Liście są ułożone spiralnie, liniowe do strzałkowatych, o długości 2-5 cm, naprzemianległe, z 1-3 cm ogonkiem. Kwiaty mają kształt trąbki o średnicy 1-2,5 cm, są białe lub bladoróżowe, z pięcioma promienistymi, nieco ciemniejszymi, różowymi paskami. Kwitnienie następuje w połowie lata, gdy pojawiają się białe lub bladoróżowe, lejkowate kwiaty. Pędy owijaj się wokół innych pędów roślin w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Roślinę można zwykle znaleźć na polach uprawnych, nieużytkach, wzdłuż dróg, na pastwiskach, trawiastych zboczach, a także wzdłuż strumieni w Ameryce Północnej. Potrafi zasiedlać gorące powierzchnie asfaltowe, pokrywając je z boków dróg, i przedzierać się między kostką brukową. W Chinach rośnie na wysokości od 600 do 4500 m nie występuje jednak w cieplejszych prowincjach południowych. Preferuje suche obszary o glebach ubogich w próchnicę, bogatych w składniki odżywcze. Powój polny powoduje szkody w uprawach Uważa się, że powój polny ma niewielki wpływ na rodzimą faunę, chociaż czasami może być zjadany przez zwierzęta hodowlane. Może powodować uczulenie na światło u wrażliwych zwierząt. Istnieją doniesienia, że jego korzenie (kłącza) mogą być trujące dla świń, a zawarte w nim alkaloidy mogą być w odpowiednich ilościach trujące dla koni. Chociaż roślina wytwarza atrakcyjne kwiaty, jest często niepożądana w ogrodach jako uciążliwy chwast ze względu na szybki wzrost i dławienie roślin uprawnych. Jej gęste maty wdzierają się na pola uprawne i zmniejszają plony. Szacuje się, że tylko w 1998 roku straty w uprawach spowodowane przez tę roślinę w Stanach Zjednoczonych przekroczyły 377 milionów dolarów. Chwast jest trudny do wyeliminowania. Korzenie mogą sięgać do głębokości od 3 do nawet 9 metrów, a nowe rośliny mogą wyrastać z nasion, które mają nawet 20 lat, a także z rozłogów i fragmentów korzeni. Metody zwalczania rośliny obejmują usuwanie fizyczne, ściółkowanie, solaryzację, a także kontrolę biologiczną i chemiczną. Czytaj też: Chwasty w ziemniakach, czyli poważne zagrożenie dla uprawy wikipedia/ Podagrycznik pospolity (Aegopodium podagraria) jest jednym ze szczególnie uciążliwych chwastów stanowisk zacienionych i wilgotnych. Ta wszędobylska i nadzwyczaj ekspansywna roślina rozmnaża się z nasion oraz przez podziemne kłącza, dlatego tak trudno ją wytępić. Pojawia się w ogrodach – na cienistych trawnikach, rabatach, pod płotami, w okolicach zbiorników wodnych – jak również na polach uprawnych, na skrajach dróg i w zachwaszczonych rowach. Podagrycznik pospolity jest nie tylko chwastem, ale również pożytecznym ziołem: o jego działaniu uśmierzającym bóle reumatyczne wiedzą wszyscy pasjonaci medycyny naturalnej. Ogrodnikom i działkowcom roślina ta kojarzy się natomiast z licznymi problemami: nie sposób skutecznie jej usunąć podczas pielenia, ponieważ jej wrzecionowate korzenie, długie nawet na 40 cm, łatwo się kruszą, a następnie błyskawicznie wybijają z nich nowe okazy. Siewki podagrycznika pospolitego mają równowąskie liścienie o ostrych końcach, ich pierwsze liście właściwe z kolei są trójdzielne z eliptycznymi odcinkami. Docelowa wysokość dojrzałej rośliny wynosi 50-90 cm. Jej wzniesiona łodyga jest gładka i mocno rozgałęziona, a przy tym gęsto pokryta okazałymi, trójlistkowymi liśćmi. Intensywnie zielone listki przybierają owalny kształt i mają drobno ząbkowane krawędzie. Od czerwca do sierpnia prezentowany chwast wytwarza baldachowate kwiatostany o licznych, drobnych, białych kwiatach. Podagrycznik pospolity zagościł na Twoich grządkach? O ile nie zamierzasz zająć się hobbystycznym ziołolecznictwem, sięgnij bez wahania po herbicyd uznanej marki. Tylko oprysk środkiem ochrony roślin zarejestrowanym do zwalczania chwastów wieloletnich o głębokich korzeniach jest w stanie zagwarantować Ci pełną skuteczność w zwalczaniu A. podagraria. W ofercie naszego sklepu internetowego znajdziesz Golf Extra, dedykowany ochronie trawników i boisk przed zachwaszczeniem. Zwróć uwagę na okazyjną cenę! Zrób zakupy u nas, a otrzymasz bezpieczny, legalny preparat o potwierdzonym działaniu, przeznaczony do użytku amatorskiego. Zapraszamy!

chwast o drobnych białych kwiatach